Quires?

 

La Dia Rajto

 

Amerika bildstrio komentante la Masakron de Sanga Dimanĉo de 1905.

Solidareco kun Pakistano

La Internacia Unio de Studentoj faris tiun ĉi afiŝon en 1980. Bedaŭrinde ĝia mesaĝo daŭre estas aktuala hodiaŭ

La Renkontiĝo

Dankon al Mossy Hollow
 

La Klassistemo

 

Dankon al Donald Rooum

Esperantisto pereis ĉe la fronto en Ukrainio - An Esperantist died at the frontlines in Ukraine

Vadim tia, kia amikoj volas lin memori.

 El Libera Folio

 Fine de majo en la aĝo de 54 jaroj pereis ĉe la fronto la ukraina esperantisto Vadim Bikov. Li libervole aliĝis al la ukraina armeo tuj komence de la nuna milito kaj dum pli ol du jaroj servis en pluraj danĝeraj partoj de la fronto. Lin funebras lia esperantista edzino Julia Dmitrieva.

 

Vadim Bikov naskiĝis la 30-an de novembro 1969 en sovetia Kazaĥio kaj infanaĝe loĝis en Uzbekio. Li kreskis en ĉefe ruslingva medio kaj finis la lernejon en Donbaso en la orienta parto de Ukrainio, kie li poste loĝis.

Kiam komenciĝis la milito en Donbaso en 2014, li fuĝis al neokupita teritorio kaj libervole aliĝis al la ukrainia armeo por defendi la landon, kies civitano li iĝis lige kun la disfalo de Sovetio.

Kiam en februaro 2022 komenciĝis la grandskala atako de Rusio kontraŭ Ukrainio, Vadim unue aliĝis al la teritoria defendo kaj dum kelkaj semajnoj gardis hospitalon. Li tamen deziris aliĝi al la efektiva armeo, sed en la komenco de la milito estis multaj volontuloj kaj la vicoj ekster la rekrutejoj estis longaj.

Vadim dum kelkaj tagoj atendis sian vicon por aliĝi al la armeo kiel libervolulo, sed la respondeculoj de la rekrutejo fine anoncis, ke ĉiuj en la vico iru hejmen, ĉar momente ne eblos ekipi pliajn volontulojn. La plej multaj obeis kaj iris hejmen, sed Vadim kune kun amiko plu restis ekster la rekrutejo. Jam ekproksimiĝis la noktomezo kaj la horo de la dummilita nokta elirmalpermeso. Tiam oni fine alvokis ilin kaj registris ilin kiel rekrutojn, ĉar ili jam havis militan sperton.

En la civila vivo Vadim Bikov estis kuiristo kaj entreprenisto – li posedis en centra Kijivo budon, kie oni vendis bakaĵojn similajn al pico. Tre bongustajn, laŭ esperantistoj kiuj ilin gustumis. Dum someroj li kelkfoje laboris kiel kuiristo en tendaro de ŝakistoj sur ĝardena insulo en Dnepro en la centro de Kijivo. Tial ankaŭ en la armeo li ekhavis la taskon de kuiristo.

Tio tamen ne signifas, ke lia deĵorado estus sendanĝera. Al liaj taskoj apartenis porti manĝaĵojn al la batalantoj tre proksime al la malamiko, kaj la transportado de la manĝaĵoj ofte estis tre riska entrepreno. Krome li samkiel ĉiuj devis gardodeĵori ĉe la absoluta frontlinio kaj regule pafi kontraŭ la malamikoj kiuj rampe proksimiĝis al la tranĉeo. Tiujn noktojn li en diskutoj kun esperantistaj amikoj priskribis kiel la plej malfacilan sperton de sia vivo.

La taĉmento de Vadim plurfoje havis la tre danĝeran taskon protekti la retiriĝon de ukrainiaj trupoj, kiuj estis devigitaj forlasi siajn ne plu defendeblajn poziciojn. Li estis interalie en Severodonecko, kie en majo kaj junio 2022 daŭris intensaj bataloj kun grandaj perdoj ambaŭflanke, ĝis fine de junio la ukrainaj defendantoj pleje fortiriĝis.

Vadim estis denaske ruslingvano, sed intense studis la ukrainan lingvon, poste la anglan, kaj poste ankaŭ Esperanton, helpe de sia edzino Julia Dmitrieva. Ŝin li renkontis pro kurso de la angla lingvo, kie ŝi estis instruisto. Lerni lingvojn por li estis granda peno, kaj li neniam lernis tute flue paroli Esperanton. Li tamen kun granda ĝuo regule partoprenis precipe en neformalaj aranĝoj de la juna generacio de ukrainaj esperantistoj.

Kelkfoje dum la milito li havis forpermeson de la fronto kaj povis renkonti amikojn, kiuj ĉiam timis, ke ili lin vidas la lastan fojon. Lastfoje Vadim partoprenis en kunveno de esperantistoj nur du semajnojn antaŭ sia pereo, per retligo el ia subtera ejo proksime al la fronto. Li parolis pri tio, ke li samkiel aliaj ne komprenis kaj aprezis, kiel riĉa kaj libera estis la antaŭmilita vivo ekster la tranĉeoj.

La 26-an de majo li ne plu respondis al mesaĝoj de la edzino. Baldaŭ venis informo, ke en tiu tago li pereis pro raketa eksplodo. La enterigo okazis en Kijivo la 6-an de junio. Ĉeestis krom la edzino du aliaj esperantistoj el Kijivo. La ceremonion partoprenis ankaŭ anoj de la ŝakoklubo, ĉe kiu li en iuj someroj laboris kiel kuiristo, kaj trideko da liaj soldataj kamaradoj, kelkaj el ili kun protezo anstataŭ gambo.

 

English Version

Vadim Bikov was killed in the last days of May while serving at the front in Ukraine, he was 54 years old. He voluntarily joined the Ukrainian army immediately after the start of the war, and for over two years served in several dangerous hotspots along the frontline. He is mourned by his Esperantist wife Julia Dmitrieva.

Vadim Bikov was born on the 30th of November 1969 in Soviet Qazaqstan, and spent his childhood in Uzbekistan. He grew up with Russian language media and completed his education in Donbas in the east of Ukraine, and settled there. 

When conflict erupted in Donbas in 2014 Vadim fled to unoccupied territory and joined the Ukrainian army to defend the country whose citizenship he had obtained after the collapse of the Soviet Union. 

In February 2022 after Russia launched its full scale invasion of Ukraine Vadim joined the Territorial Defence and spent some weeks guarding a hospital. However he wished to rejoin the professional army but in the beginning of the war there were many volunteers and the lines outside recruitment centres were very long.

For several days Vadim queued outside the recruitment office as a volunteer, but the authorities announced that everyone in the line must go home because it was not possible to take on any more recruits. The majority of the volunteers obeyed the order but Vadim and a friend remained outside the office. It was close to midnight and the martial law mandated curfew when they were finally able to sign up, and only thanks to both having prior military experience. 

In civilian life, Vadim had been a chef and businessman, he ran a stall in the centre of Kyiv selling baked goods similar to pizza. They were delicious according to the Esperantists who tasted them. During the Summers he sometimes worked as a chef for chess players camp on an island in the Dnieper river in the middle of Kyiv. These expereinces are why he was giving the task of cook in the army.

However that posting did not mean that his time on duty was without danger. Among the tasks he was assigned included the responsibility of delivering food to soldiers who were close to the enemy, and transportation of supplies was often a dangerous task. In addition, like everyone else he was often deployed to the farthest perimiter of the frontline and had to guard positions close to the enemy and fire on enemy troops crawling toward the trenches. He described those nights in discussions with his Esperantist friends as the most difficult experiences of his life.

On several occasions Vadim's Detachment had the difficult task of defending retreating Ukrainian troops after they were forced to evacuate positions that could no longer be defended. Among other things he fought in Svereodonetsk during the intense battles there in May-June 2022, the fighting cost both sides high casualties before Ukrainian forces withdrew at the end of June.

Vadim was a native Russian speaker, but he intensively studied the Ukrainian language and later the English language and Esperanto, aided by his wife Julia Dimitrieva. They met at an English language course that she taught. For Vadim learning languages was a great struggle, and he never learnt to speak Esperanto fluently. Though he still enthusiastically took part in informal events especially those organised by the younger generation of Ukrainian Esperantists.

On several occasions Vadim obtained leave from the front and was able to reconnect with friends who always feared that they would see him for the last time. Vadim took part in an Esperanto gathering for the last time just two weeks before his death, he used an internet link in an underground location close to the frontline. He spoke about how he, like the others did not realise and appreciate how free and rich the pre-war life outside the trenches had been.

On the 26th of May he stopped responding to his wife's messages. Information soon came that explained that on that day he had been killed by a rocket explosion. His burial was on the 6th of June in Kyiv. His wife and two other Kyiv Esperantists attended the service. Members of the chess club that he cooked for in the Summers also attended along with thirty of his soldier comrades, some baring prostheses instead of legs.   

 

Perdi Pezon