Ĉe la lando de la "Nigraĉemizuloj - In the land of the Black shirts (Extract)

Ĉe la lando de la "Nigraĉemizuloj (1)"

---

(1) Ĉi tio estas ekstrakto el sufiĉe longa raporto pri vojaĝo en Italio. -- Kompil.

---

Romo

Kiu studis pli malpli la historion de l' romana popolo, tiu ne povas sen ia emocio paŝi sur la zigzagaj, mallarĝaj stratoj de l' t. n. sepmonta, Ĉiama Urbo. Trude oni memoras, ke tie, antaŭ du mil jaroj, vivis, interbatalis, krimis la famaj estroj de imperio, kiu etendiĝis de Nigra Maro ĝis Gibraltara Markolo, de Grandbritio ĝis Sahara Dezerto. Tie staris amase plej belstilaj konstruoj ĉiuspecaj: temploj, banejoj, triumfarkaĵoj, kolonegoj, cirkoj ktp., kies restaĵoj atestas ankoraŭ nuntempe pri la potencego, riĉego, belbrilegeco de formalaperinta civilizo. 

En la "Foro Romano" (Romana Forumo) la triumfarkaĵoj de Septimjo Severo, tiu de Tito, multaj rompitaj kolonoj, difektaj statuoj k multe da aliaj ruinoj elokvente konvinkas, ke ĝis nun oni ne superis la artisman kulturon de la antikvaj Romanoj. Kia sento pri formharmanio! kia juĝkapablo pri proporcioj!... Kaj mediteme oni pensas, ke tiun kulturon ili akiris ĉe siaj venkitoj, ĉe la Grekoj -- tiel la "venkitoj" venkis spirite siajn "venkintojn". Kia pripensiga temo!... 

Image oni restarigas tiujn konstruojn, k plenigas ilin per svarmanta popolamaso, entuziasma, bruema, paradema. Triumfintaj generaloj laŭre kronitaj, starantaj en ĉaro, veturas meze de varmegaj aklamoj; tie en la giganta Koloseo centmilkapa rigardantaro freneze aplaŭdegas gladiatorojn... 

Tie jam ekzistis klasbatalo inter patricioj (aristokratoj) k plebanoj (malnobeluloj); tie sklavoj, gvidate de Spartako, armite ribelis k provis liberiĝi; tie plej diversaj regadformoj estis elprovata: reĝeco, respubliko, diktatoreco, imperiestreco... 

Kaj disiĝas la romana potenco... Alvenas barbaroj... Malaperas brilega civilizo. 

Pasas jarcentoj da mallumeco; dume kreskas nova potenco: la katolikismo, kiu siavice batalas por akiri la mondregadon. La idolana religio estas anstataŭita de la kristana: sur la ruiniĝintaj temploj elstariĝas vastaj bazilikoj. El la ruinoj kvazaŭ elsorbiĝas k reviviĝas la idolana spirito: la antikvan luksegon imperian imitas la papoj; riĉegaĵoj amasiĝas en la Vatikanon. Konstruiĝas la malhumilega Sankta Petro, kiu kvazaŭ konkuras laŭ la grando kun la Koloseo. En tiu senkompare vasta baziliko ja povas okdek mil kreduloj respektege genufleksi antaŭ la papo. 

La papregado!... 

Oni preskaŭ kredus, ke ĉi tie la grundo estigadas ĉiaman revon pri tutmonda superregado. La papoj persiste celas fari el Romo la ĉefurbon de l' tutmondo, unuiĝonta sub la regadon de l' Kruco. 

Kaj eble en la kapo de Musolini iafoje naskiĝas ankaŭ la penso pri ia vasta imperio. Almenaŭ iu faŝista ĉiutaga ĵurnalo, L'Impero (La Imperio), ne timas propagandi la ideon pri restarigo de l' antikva romana imperio!! Sed tiuj imperiistoj tro facile forgesas, ke en Italio mankas karbo k ferminaĵo, kio malebligas nuntempe, ke ilia revo efektiviĝu... 

Apud luksegaj preĝejoj k palacoj staras laŭlonge de malpuraj stratetoj, malkomfortaj, malbelaspektaj domoj. Tie vivas popolamaso, kiu eble estas pli mizera ol tiu vivinta samloke antaŭ dudek jarcentoj. Ja, sub la regado de Aŭgusto la sklaveco estis preskaŭ tute malaperinta, k la popolo ĝuis sufiĉan bonstaton. 

Ĉu do progreso estas nur vorto? Ĉu esence nenio ŝanĝiĝis?... 

En la stratoj rapidas aŭtomobiloj, serpentumas tramvojoj. Mi pensas, ke nur unutaga veturado apartigas Romon de Parizo. La aeron konkeris aviadiloj; la penso k voĉo preskaŭ ne plu konas distancojn... 

La antikvaj Romanoj kapablis fari plej gigantajn konstruojn, sed ili ne konis niajn modernajn veturilojn; ili estis sklavoj de la distanco. Rilate teknikon, nekontraŭdireble granda progreso okazis.

Pri la morala progreso oni ja povas dubi. La homo ne pliboniĝis. Nuntempe kiel antaŭ du mil jaroj la homoj malamas, perfidas, militas, ĉiel krimas; ekzistas sklavoj, la proletoj, k patricioj, la mastroj. Malestas justa sociordo... 

Sed la tekniko malaperigas la distancojn; la grandindustrio laŭ tutmonda skalo prilaboras, samnormigas iun klason, la Proletaron, kiu ĉiutage k persiste provas, lernas unuiĝi super la landlimoj. Oni povas prave imagi, ke la ĉiama revo pri unuiĝo de ĉiuj popoloj fariĝos realaĵo. Ne per la konkeremo de iu Cezaro, sed per la ribela agado de l' proletara klaso. Ne reviviĝos la imperioj, sed falos la kapitalisma imperiismo. Regos fine justo sur la tero. Oni povas, oni devas esperi...

Tiele mi monologis irante al K-do B. kun kiu mi rendevuis por aŭdi ankoraŭfoje pri la "afero", kiel diras la Milanaj K-doj por ne elparoli la vorton faŝismo...

(VII-1924.)

In the Land of the Black Shirts

(1) This is an extract from a longer report about journeying in Italy. 

Rome

Those who study more than a little of the history of the Roman people cannot walk the zigzagging and narrow streets, past the seven hills of the eternal city without feeling emotion. Brashly one remembers that there, some two thousand years ago lived, rivalled and plotted the famous masters of an empire that stretched from the Black sea to the Gibraltar strait, from Great Britain to the Sahara desert. There stood a mass of the most stylish buildings of all kinds, temples, baths, triumphs, colleges, circuses etc. Whose remains in the present day still attest to the power, wealth, and splendour of the formalised civilisation.

In the "Foro Romano" (Roman Forum) the triumphs of Septimius Severus, those of Titus, many broken columns, damaged statues and lots of other kinds of ruins eloquently convince that until now we have not surpassed the artistic culture of the ancient Romans. What a feeling from harmony! What capable judgement about proportions! and meditating one thinks on how they acquired this culture through their victories, from the Greeks-- those "defeated" who conquered their "conquerors". What a subject to contemplate! 

Imaging restoring those buildings, and filling them with a swarming mass of people, enthusiastic, noisy, talkative. Triumphant general lawfully crowned, standing on a chariot traveling through warm acclaim;  Then in the coliseum a hundred thousand covered spectators frenziedly applauding Gladiators...

There already existed class struggle between the Patricians (Aristocrats) and Plebeians (Commoners); There slaves, led by Spartacus rebelled under arms and tried to be free. There the most diverse political systems were tried, Monarchy, Republic, Dictatorship, Imperial. 

And when Roman power scatted, the Barbarians arrived, snuffing out the shining civilisation. 

A new power grew during the centuries of darkness that followed: Catholicism, which in turn fought to dominate the world. The idolatrous religion supplanted Christianity: On ruined temples there stands vast Basilicas. As if from the absorption of the ruins the idolatrous spirit is revived: The Popes imitate the ancient seat of luxury; they amass vast riches in the Vatican. The built the garish Saint Peter basilica on the scale of the Coliseum. In this incomparably vast Basilica there are 80,000 believers genuflecting before the Pope. 

The Pope rules!

One would almost believe that here the soil creates a dream for global dominance. The Popes persistently work to make Rome into the capitol of the whole world, united under the Cross. 

And possibly thoughts of a vast empire are born in Mussolini's head. The Fascist daily newspaper "L'Impero" (The Empire) at least is not afraid to propagandise the idea of refounding the ancient Roman Empire!! But these Imperialists too easily forget that Italy lacks coal and fuel which will make this dream unrealisable. 

Near the luxurious churches and palaces stand in the dirty alleys, uncomfortable and squalid looking houses. There live the ordinary people, who are possibly the most miserable of all the people who have lived here throughout 20 centuries. Indeed under the rule of Augustus slavery had almost disappeared and the people lived well enough.

Is "progress" just a word? Has nothing in essence changed since then?

In the streets fast cars, and serpentine trams. I think only a days travel separates Rome from Paris. The air conquered by airplanes; Thought and voice hardly know distances anymore.

The Ancient Romans could build the most gigantic of structures, but they did not know of our modern means of travel. They were slaves to distance. Technical relations, inarguably great progress has occurred.

About moral progress one can still doubt. Humans no longer improve. Now as two millennia ago the people hate, cheat, war, commit all types of crime, there exist slaves as proletarians, and patricians as masters. A just society does not exist.

But technology abolishes distances, and large industry on a global scale works, it equates and homogenises that class the proletariat. Which every day persistently tries and learns to unite with itself beyond national borders. One can really imagine that one day the eternal dream of unity among all peoples will one day become reality. Not by the conquest of some Caesar, but by the rebellious action of the proletarian class. The empires will not return, and capitalist imperialism will fall. There will rule a just society. It can be, one has to hope.  

Here I drew the monologue of comrade B. with whom I rendezvoused to hear about the "thing" as the Milanese comrades say, so as not to utter the word Fascism.

Senpagaj Poneoj

El https://twitter.com/otterdisaster/status/1248707707311276035

Pri la Historio de Senŝtatano - Eduardo Vivancos

Informoj pri la gazeto Senŝtatano kaj la interilato de Esperantitstoj kun la Hispana Liberecana Movado, vivante ekzile en Francio.

Teksto verkita en la jaro 1953. "Senŝtatano" estis liberecana revuo eldonita dum la jaroj 40-aj kaj 50-aj de la pasinta jarcento.

La jaroj forpasas, Senŝtatano daŭre aperas malgraŭ multnombraj malfacilaĵoj kaj baroj sur sia vojo. Ekde la fino de la milito nekalkulebla kvanto da ĉiuspecaj gazetoj aperis kaj malaperis post pli malpli longa vivo, kaj dume Senŝtatano daŭre aperis kaj daŭre aperos dank' al la sola kontribuo de la legantoj.

Nia gazeto troviĝas sur firma vojo, kaj nun mi konsideras oportune raporti pri ĝia deveno kaj naskiĝo, kaj pri la neimageblaj malfacilaĵoj kiuj devis esti venkitaj. Malmultaj k-doj scias pri tiuj malfacilaĵoj kaj ofte mi aŭdis riproĉojn kaj kritikojn pri neregula apero k.t.p. Sed ni iru al la celo kaj lasi la faktojn paroli.

Tuj post la fino de la milito, la Hispana Liberecana Movado, vivante ekzile en Francio, oficiale organiziĝis kaj aperadis plurajn hispanlingvajn gazetojn. Tiuj gazetoj akceptis artikolojn pri Esperanto kaj komunikojn de la liberecanaj esperantistoj, kiuj troviĝis en diversaj lokoj en Francio. Tio ebligis la unuajn kontaktojn. Ĉefe en la Junul-Liberecana Movado la grundo estis favora, kaj en la monata bulteno de la Ibera Liberecana Junul-Federacio (F.I.J.L.) de la pariza regiono, "Crisol", aperis esperanto-paĝo titolita "Nia Paĝo". Tiam ni kontaktis francajn k-dojn, P. Camus kaj P. Champs, kiuj celis eldoni anarkistan gazeton en Esperanto titolitan: "La Nigra Flago". Post tio ni kunvenis kaj decidis unuigi niajn klopodojn kaj eldoni gazeton kies titolo estas "Senŝtatano" opiniante ke tiu ĉi titolo pli kongruis kun nia idealo. La celo estis survojigita kaj ni komencis pretigi la materialon por la unua numero, kaj starigi kontaktojn kun alilandaj k-doj. Intertempe okazis en Tuluzo kongreso de F.I.J.L. en kiu oni decidis la kreon de provizora komitato por la restarigo de Junul-Anarkista Internacio. Tiu komitato formita de k-doj G. Gracia kaj E. Vivancos kun la partopreno de francaj kaj italaj k-doj devis prizorgi la necesajn kontaktojn kun alilandaj junul-anarkistaj organizoj kaj prepari la okazigon de Internacia Kongreso.

Punkto 6 el le referato de la kongreso de F.I.J.L. tekstis jene:

"La Restariga Komisiono eldonos informan bultenon por sciigi la realigitan laboron kaj informi pri la situacio de la diversaj liberecanaj organizoj en la mondo:

a) La komisiono devos pristudi en kiaj idiomoj estos redaktata la menciita bulteno, prefere en Esperanto, por pligrandigi ĝian efektivecon."

Kaj tiel, kiel organo de la Provizora Komsiono de la J.A.I. aperis la unua numero de "Senŝtatano" en aprilo de 1946. La eldonkvanto estis 1500 ekzempleroj, kiuj estis sendataj al k-doj en pluraj landoj kaj baldaŭ ni ricevis leterojn favorajn. Kuraĝigaj leteroj atingis nin el preskaŭ ĉiuj Eŭropaj landoj, el Ameriko kaj Azio, kaj E. Lanti, fondinto de S.A.T., skribis: "Mi havis la okazon legi la 1-an numeron de Senŝtatano, kaj tiam mi sentis min emociita, tial ke mi mem estis anarkisto dum 17 jaroj el mia vivo".

La akcepto de nia organo estis sukcesplena, tamen ne mankis tiuj kiuj ridetis skeptike; kelkaj anarkistoj asertante ke Esperanto estas infanaĵo; kelkaj esperantistoj ke anarkismo estas utopio, kaj ĉiuj certigis ke la bulteno estas mortnaskito. Ni vidis la rezukton.

Evidentiĝis ke la ideo de restarigo de J.A.I. estis tro frua pro la fakto, ke la Junul-Anarkista Movado ne estis organizita en aliaj landoj. La entuziasmo de la hispanaj junuloj troviĝis antaŭ la neekzisto de similaj organizoj. La franca kaj la itala movadoj bedaŭrinde lamis; la bulgara, kiu estis sufiĉe forta, havis tro da malfacilaĵoj pro la persekuto de la stalinisma reĝimo.

El aliaj landoj foje alvenis leteroj de izolital k-doj, sed tio ne sufiĉis por la celo restarigi la Internacion. Dum du jaroj la Provizora Komisiono sendis cirkulerojn kaj demandarojn; informpetoj kiuj, plej ofte, restis sen respondo. Meze de la jaro 1948 la P.K. eksiĝis pro neeblo atingi sian celon.

Sed, se la tempo ne estis sufiĉe matura por la Junul-Internacio, ĝi estis favora por Tutmonda Informilo de la Anarkistaj Esperantistoj kaj daŭrigis la taskon, kiun entreprenis antaŭ la milito la k-doj kiuj redaktis "Libera Laboristo-n".

Kiel mi supre menciis, la unua numero de Senŝtatano estis bonege akceptata kaj kuraĝigaj leteroj instigis nin daŭrigi nian laboron. Ĝis la fino de 1948 aperis 14 numeroj en Francio, sed kiom da klopodoj, kiom da ŝvito, kiom da malfacilaĵoj. Tuj post la apero de la unua numero, la kaso estis malplena, kaj la ekster-franciaj kotizoj ne povis atingi nin. En tiaj kondiĉoj ni devis trovi la monon nur en Francio, kie estis ĉirkaŭ 200 abonantoj. Por ĉiu numero ni devis atendi la eblon por aperigi sekvontan numeron. Tia procedo estis la sola, aŭ rezigni la aperadon de Senŝtatano, kaj ni ne volis tion. La superaj instancoj de la Franca kaj Hispana Liberecanaj Movadoj konsideris nin simpatie, sed simpatio ne sufiĉas por plenigi la kason kaj pagi presiston. En tiu tempo la prezoj altiĝis senĉese en Francio. Kaj de unu al alia numero la preskosto estis ankaŭ pli alta. Kiam ni sukcesis ricevi monon el alia lando, ofte ĝi estis por ni duonvalora ol kiam ĝi estis kolektita.

Krom la financaj malfacilaĵoj ekzistis alia grava problemo, tiu de la tempo kaj de la cirkonstancoj. Ĉiuj k-doj, senescepte, kiuj partoprenis en la taskoj de Senŝtatano, havis aliajn gravajn okupojn en la sino de la Liberecana Movado. Kelkaj k-doj alilokiĝis; Julian Hortelano elmigris al Meksikio, Germinal Gracia kaj Helios Volga estis arestitaj en Hispanio; tiu ĉi lasta troviĝas ankoraŭ nun en frankista karcero Penal del Dueso (ni ne forgesu la ekziston de Solidarservo por helpi lin), kaj fine, unu el niaj plej valoraj k-doj, Raŭlo Carballeira, kiu kunlaboris al nia gazeto sub pseŭdonimo de Armando Lacunza, estis mortpafita en Barcelono komence de la jaro 1948.

Ankaŭ en Francio la situacio malboniĝis, kaj la hispanaj k-doj devis esti pli prudentaj pro la leĝoj rilate al fremduloj koncerne politikajn kaj sociajn aferojn. Iam min vizitis policano kaj mi devis deklari ke mi okupiĝis nur pri esperantaĵoj. Jen en kiaj kondiĉoj Senŝtatano faris siajn unuajn paŝojn, sed la bulteno daŭre vivas dank' al la kunlaboro de ĉiuj. Menciinda en tiu ĉi raporto estas la grava tasko farita de nia movado kiam poŝtaj rilatoj inter Francio kaj Hispanio estis ĉesigitaj. Ni ebligis korespondadon inter ambaŭ landoj al la hispanaj kamaradoj kaj iliaj parencoj, pere de Nederlando kaj Svedio. Dum tiu tempo pluraj miloj da leteroj trairis niajn manojn. La redakcio de Senŝtatano iĝis vera poŝtoficejo. Tre efike kontribuis en tiu tasko la tiama Nederlanda peranto, Ad Smit, en Amsterdamo, kaj nia karmemora samideano Hartvig Johansson en Svedio.

Dank' al tiu korespondservo miloj da hispanaj rifuĝintoj kontaktis kun siaj parencoj, kaj la nomo Senŝtatano famiĝis en la ekzilitaj hispanaj medioj. Sed la situacio de nia organo restis kritika. La 13-an de septembro 1948 konferencis en Parizo pluraj k-doj el diversaj landoj, kaj decidis, ke ekde tiam la organo aperu en Nederlando kiel sendependa organo liberecana sub redakto de k-do Adriano.

Okaze de la 22-a kongreso de SAT en Parizo, dum 1949, en tute grava kunveno la ĉi supre menciita decido estis unuanime ratifata de la multnombraj ĉeestantoj.

Ekde 1950 ĝis nun Senŝtatano aperis regule ĉiumonate dank' al la persistemo kaj penado de la k-doj, kiuj nun okupiĝas pri ĝia eldono. Sed ni ne devas forgesi, ke ankoraŭ nun estas malfacilaĵoj, kaj ke tiuj k-doj ne povas fari kelkope tiun taskon, kiu apartenas al ni ĉiuj. Ĉiu el ni devas iamaniere helpi ilin. Necesas, ke ni tenu alte la spiriton de la idealismo kia ĝin tenis niaj k-doj Raŭlo Carballeira kaj Hartvig Johansson, kiuj dediĉis sian vivon al anarkisma idealo.

Se ĉiu el ni alportas sian sableron, pli granda kaj pli kompleta Senŝtatano povos plenumi sian celon. Disvastigu nian idealon tra la mondo.

Information about the newspaper "Anti-Statist" and the relationship between the Esperantists and the Spanish libertarian movement living in exile in France.

Text written in 1953, Anti-statist was a libertarian newspaper published during the 1940s-50s.

The years pass on, and Anti-statist continues to appear despite the many difficulties and barriers placed on our path. By the beginning of the end of the war an incalculable number of every kind of newspaper appeared and disappeared after a long or short life span, and Anti-statist continued to appear and will continue to appear thanks alone to the contributions of its readers.

Our newspaper is own a firm path, and now I consider it opportune to report on our birth and history, and about the unimaginable difficulties that had to be conquered. A few comrades know about those difficulties and I have often heard many reproaches and criticisms about our irregular appearances etc. but we will go to the goal and let the facts do the speaking. 

Immediately after the end of the war the Spanish libertarian movement, living in exile in France organised and published several Spanish language newspapers. Those newspapers accepted articles about Esperanto and communication from libertarian Esperantists who were found in diverse locations in France. That enabled the first contacts. The ground was mainly favourable in the libertarian youth movement, and in the monthly bulletin of the Iberian Libertarian Youth Federation (FIJL) in the Paris region "Crisol" an Esperanto language page titled "Nia Paĝo" (our page). Then we contacted French comrades P. Camus and P. Champs who aimed to publish an Esperanto newspaper titled "La Nigra Flago" (The Black Flag). Later we met and decided to unite our capabilities and publish a Esperanto newspaper titled "Senŝtatano" (Anti-Statist) thinking that this title is more in tune with our ideals. The aim was to get underway and we begin to prepare material for the first issue, and to establish contacts with comrades in other countries. In the meantime in Toulouse the congress of the FIJL happened, were it was decided to create a provisional committee for the re-founding of the Anarchist Youth International. That committee formed with comrades G. Gracia and E. Vivancos with the participation of French and Italian comrades had to take care of establishing the necessary contacts with the anarchist youth organisations in other countries and to prepare the occasion of the international congress.

Point 6 of the report from the congress of the FIJL was written as:

"The Restorative Committee will publish an information bulletin to notify on the real conditions of labour and to inform about the situations of the diverse libertarian organisations in the world:

a) The commission will have to study in what languages the aforementioned bulletin -preferably in Esperanto- will drafted to increase its effectiveness.

And so, as an organ of the Provisional Committee of the JAI the first issue of "Anti-statist" appeared in April 1946. The published quantity was 1500, which were sent to comrades in several comrades and soon after we received encouraging letters. Encouraging letters reached us from nearly every European country, from the Americas and Asia and E.Lanti founder of S.A.T. wrote " I have had the opportunity to read Anti-statist" and I felt myself becoming emotional, because I was an Anarchist for 17 years of my life".

The reception of our organ was successful, however we did not lack those who smiled sceptically; some Anarchists declared Esperanto to be childish, some Esperantists declared Anarchism utopian, and they all called the bulletin stillborn. We saw the resuscitation.

Evidently that the idea of re-founding the JAL was too early, because of the fact that the Anarchist Youth Movement was not organised in other countries. The enthusiasm of the Spanish youth found itself ahead of the non-existence of similar organisations. The French and Italian movements continued to limp. The Bulgarian movement, which was strong enough had too many difficulties because of the persecution of the Stalinist regime.

From other countries sometimes letters arrived from isolated comrades, but that was not enough for the goal of refounding the international. During two years the Provisional Committee sent out circulars and questionnaires, most often these remained unanswered. In the middle of 1948 the Provisional Committee resigned due to the impossibility of achieving its goal.

But, if the time was not sufficiently mature for the Youth International, it was favourable for the Global Newsletter of the Anarchist Esperantists and the task was continued, which had been begun before the war by the comrades who edited the "Libera Laboristo" (Free Worker).

I mentioned above that the first issue of Anti-statist was greatly received and encouraging letters insisted we continue our work. 14 issues appeared in France by the end of 1948 but how much effort, how much sweat, how many difficulties? After the first issue the coffers were empty, and we could not match the international fees. In those conditions we could only find money in France and  we had around 200 subscribers. For every issue we had to await the following the issue, this was the only way otherwise we would have to give up on the publishing of Anti-statist, which we did not want to do. The French and Spanish libertarian movements considered us sympathetically, but sympathy is not sufficient to fill the coffers or to pay printers. In that time prices rose steadily in France. And from one issue to the next the printing cost increased. When we managed to receive money from another country, often it was more valuable to us than when it was collected.

Apart from the financial difficulties another important problem existed, that of time and circumstances. Every comrade, without exception, who took part in the tasks of Anti-statist had other pressing commitments in the cause of the Libertarian Movement. Some comrades relocated; Julian Hortelano emigrated to Mexico, Germinal Gracia and Helios Volga were arrested in Spain; the latter is still in the Francoist jail Penal del Dueso (we will not forget the existence of a solidarity service to help him), and finally, one of our most valuable comrades, Raŭlo Carballeira, who collaborated with our newspaper under the pseudonym Armando Lacunza, was shot to death in Barcelona in the beginning of 1948. 

Also in France the situation deteriorated, and the Spanish comrades had to be more prudent because of the legal relationship regarding foreigners to political and social matters. Once a police officer visited me and I had to declare that I was occupied only with Esperanto. In these conditions Anti-statist took its first steps but the bulletin continued thanks to the collaboration of everyone. Worth mentioning in this report is the important work done by our movement when postal relations between France and Spain were suspended. We made it possible for correspondence between both countries, for the Spanish comrades to contact their parents, via the Netherlands and Sweden. During that time several thousands of letters crossed our hands. The writers room of Anti-statist truly became a post office. The then Dutch manager Ad Smit, and our caring sympathiser Hartvig Johansson in Sweden contributed very effectively to this task.

Thanks to that correspondence service thousands of Spanish refugees managed to contact their parents and Anti-statist became famous in the Spanish exile environment. But the situation of our organ remained critical. On the 13th September 1948 at a conference in Paris several comrades from different countries met, and it was decided that the organ would be published in the Netherlands as an independent Libertarian organ, under the editorship of comrade Adriano.

In 1949 during the 22nd congress of the S.A.T. this decision was unanimously ratified by the majority of the membership.

From 1950 until now Anti-statist has regularly appeared every month, thanks to the persistence and effort of the comrades who now work on its publication. But we must not forget that their are still difficulties, and that these comrades cannot do alone this task that belongs to all of us. Everyone must in some manner help them. It is necessary, that we live up to the high spirit of idealism as held by comrades Raŭlo Carballeira and Hartvig Johansson, who dedicated their lives to the Anarchist ideal.